Wsparcie dla zespołów na platformie Eclipse definiuje interfejs API, który umożliwia modułom dodatkowym integrację funkcji kontroli wersji i repozytorium zarządzania konfiguracją. Funkcja udostępniana przez repozytorium ma fundamentalny wpływ na organizację pracy użytkowników, ponieważ obejmuje dodatkowe kroki podczas pobierania plików, porównywania ich treści z treścią lokalną, kontroli wersji i zwrotu zaktualizowanych plików do repozytorium. Interfejs API modułu dodatkowego zespołu powinien być na tyle pasywny, aby umożliwić dostawcom modułów dodatkowych repozytoriów definiowanie ich własnych sposobów przepływu pracy, aby użytkownicy znający ich produkt mogli korzystać z platformy w podobny sposób, oraz udostępnić obsługę innych przepływów pracy, które okazały się użyteczne na potrzeby modułów dodatkowych zespołów.
Zadanie to realizuje się, dostarczając kilka bloków konstrukcyjnych:
Dostawca repozytorium umożliwia synchronizację zasobów obszaru roboczego z położeniem zdalnym. Minimalny zakres tej synchronizacji to umożliwienie wstawiania zasobów z obszaru roboczego w położenie zdalne oraz wciągania zasobów z położenia zdalnego do obszaru roboczego. Dostawca repozytorium jest powiązany z projektem i steruje zasobami w projekcie, udostępniając opcjonalnie interfejsy IFileModificationValidator i IMoveDeleteHook. Z każdym projektem jest powiązany tylko jeden dostawca repozytorium. Użytkownik wiąże dostawcę repozytorium z projektem, udostępniając interfejs IConfigurationWizard. Dostawcy repozytoriów mogą także uczestniczyć w eksportowaniu i importowaniu projektów w obszarze roboczym za pośrednictwem opcji zbioru projektów zespołu. Aby zapewnić obsługę tej opcji, dostawca repozytorium powinien implementować interfejs ProjectSetCapability.
Umożliwia wskazanie przez inne moduły dodatkowe specjalnego sposobu obsługi zasobów, który uwzględnia operacje zespołowe. Dostawca repozytorium może oznaczać zasoby jako prywatne zasoby zespołu, co w zasadzie powoduje ukrycie tych zasobów przed innymi modułami dodatkowymi. W tym celu używana jest metoda IResource#setTeamPrivateMember. Zwykle chodzi o ukrycie przed użytkownikiem metaplików właściwych dla dostawcy repozytorium. Także programy budujące często oznaczają dane wyjściowe budowania jako pochodne, co jest wskazówką dla dostawcy repozytorium, że dany zasób jest przejściowy i powinien zostać zignorowany przez dostawcę repozytorium. Dostawca może sprawdzić tę flagę zasobu przy użyciu metody IResource#isDerived.
Ponadto inne moduły dodatkowe mogą udostępniać dostawcy repozytorium wskazówki dotyczące typu pliku przy użyciu rozszerzenia org.eclipse.team.core.fileTypes oraz typowych plików, które powinny być ignorowane przez repozytorium przy użyciu rozszerzenia org.eclipse.team.core.ignore.
Obsługa synchronizacji udostępnia klasy i interfejsy na potrzeby zarządzania kolekcjami informacji dotyczących synchronizacji (SyncInfo, SyncInfoSet). Obsługa ta pomaga zarządzać informacjami dotyczącymi wariantów zasobów w obszarze roboczym. Na przykład w przypadku FTP można zapisywać datowniki ostatnich plików zdalnych i podstawę zasobu załadowanego w danym momencie. Obsługa synchronizacji udostępnia interfejsy API, które pomagają zarządzać wariantami zasobów i zapewniać ich trwałość oraz wyświetlać stan synchronizacji.
Obsługa interfejsu użytkownika ma także strukturę pasywną. Symbole zastępcze dla akcji, preferencji i właściwości dostawcy zespołowego są definiowane przez moduł dodatkowy interfejsu użytkownika dla zespołu, jednak definiowanie tych elementów interfejsu użytkownika zależy od dostawcy modułu dodatkowego zespołu. Moduł dodatkowy interfejsu użytkownika dla zespołu zawiera także prostego, rozszerzalnego kreatora konfiguracji, który pozwala użytkownikom definiować powiązania projektów z repozytoriami. Moduły dodatkowe mogą dostarczać treść dla tego kreatora, która pozwoli użytkownikom określać informacje właściwe dla repozytorium.
W obrębie platformy może bez problemów współistnieć wielu dostawców repozytoriów. W rzeczywistości możliwe są nawet różne implementacje klientów dla tego samego zainstalowanego repozytorium. Jedna z nich może na przykład instalować klienta CVS przeznaczonego dla ekspertów, a inna dla początkujących.