Struktura platformy Eclipse składa się z głównego mechanizmu środowiska wykonawczego i zestawu dodatkowych składników, które są instalowane jako moduły dodatkowe platformy. Moduły dodatkowe wnoszą do platformy nowe funkcje dzięki predefiniowanym punktom rozszerzenia. Interfejs użytkownika środowiska roboczego jest wnoszony właśnie przez jeden z takich modułów dodatkowych. Po uruchomieniu środowiska roboczego nie jest uruchamiany ani jeden program Java. Uruchamiane jest środowisko wykonawcze platformy, które może dynamicznie wykryć zarejestrowane moduły dodatkowe i uruchomić je w razie potrzeby.
Aby dostarczyć kod rozszerzający platformę, należy zdefiniować rozszerzenia systemu w module dodatkowym. Platforma ma bardzo dobrze zdefiniowany zestaw punktów rozszerzenia - miejsc, w których można ustawić hak w platformie i wnieść zachowanie systemu. Z perspektywy platformy moduł dodatkowy użytkownika niczym się nie różni od podstawowych modułów dodatkowych, takich jak system zarządzania zasobami czy środowisko robocze.
Jak zatem kod staje się modułem dodatkowym?
Proces tworzenia modułu dodatkowego najlepiej przedstawia implementacja starej, klasycznej aplikacji "Hello World" jako modułu dodatkowego. Intencją tego przykładu jest pokazanie, w jakim stopniu programowanie modułu dodatkowego różni się od programowania aplikacji Java. Szczegółowo omówione zostanie, w jaki sposób moduły dodatkowe są budowane i jak działają. Następnie przedstawione zostaną szczegółowe informacje o modułach dodatkowych i miejscach ich definiowania oraz sposoby opisywania implementacji rozszerzenia.