Struktura platformy Eclipse jest oparta na koncepcji modułów dodatkowych. Moduły dodatkowe są strukturalnymi pakunkami kodu i/lub danych udostępniającymi w systemie daną funkcję. Funkcja może zostać udostępniona w formie bibliotek kodu (klasy środowiska Java z publicznym interfejsem API), rozszerzeń platformy lub nawet dokumentacji. Moduły dodatkowe mogą definiować punkty rozszerzeń, czyli miejsca, gdzie inne moduły dodatkowe mogą dodawać funkcjonalność.
Każdy podsystem na platformie ma własną strukturę zestawu modułów dodatkowych oferujących pewne podstawowe funkcje. Niektóre moduły dodatkowe dodają do platformy widoczne funkcje przy użyciu modelu rozszerzeń. Inne dostarczają biblioteki klas, które można zastosować do implementowania rozszerzeń systemu.
Pakiet SDK Eclipse zawiera podstawową platformę oraz dwa główne narzędzia przydatne przy tworzeniu modułów dodatkowych. Narzędzia programistyczne Java (JDT) zapewniają w pełni funkcjonalne środowisko programistyczne Java. Środowisko tworzenia modułów dodatkowych (PDE) dodaje specjalistyczne narzędzia usprawniające tworzenie modułów dodatkowych i rozszerzeń.
Te narzędzia nie tylko stanowią wielką pomoc, ale same są wspaniałym przykładem dodawania nowych narzędzi do platformy przez tworzenie modułów dodatkowych rozszerzających system.