Główne środowisko wykonawcze platformy jest wyposażone w mechanizm wykonywania, który uruchamia podstawową platformę, a następnie dynamicznie wykrywa i uruchamia moduły dodatkowe. Moduł dodatkowy jest komponentem strukturalnym, który opisuje w systemie sam siebie za pomocą pliku manifestu OSGi (MANIFEST.MF) oraz pliku manifestu modułu dodatkowego (plugin.xml). Na platformie przechowywany jest rejestr zainstalowanych modułów dodatkowych i ich funkcji.
Głównym celem środowiska wykonawczego jest zapobieganie blokowaniu pamięci oraz spadkowi wydajności związanych z zainstalowanymi modułami dodatkowymi, które nie są używane w danej chwili. Moduł dodatkowy może być zainstalowany i dodany do rejestru, jednak nie zostanie aktywowany, jeśli funkcja oferowana przez dany moduł nie zostanie aktywowana w wyniku działań użytkownika.
Środowisko wykonawcze platformy umożliwia korzystanie z modelu usług OSGi. Dla wielu twórców aplikacji szczegóły implementacji środowiska wykonawczego nie są istotne, jednak bardziej doświadczeni użytkownicy od razu zauważą, że pakunek OSGi jest zainstalowany na platformie Eclipse jako moduł dodatkowy.
Najlepszym sposobem, aby zobaczyć jak działa środowisko wykonawcze systemu, jest zbudowanie modułu dodatkowego. Aby rozpocząć budowanie modułu dodatkowego, należy zapoznać się z sekcją Podłączanie modułów dodatkowych: Portlet Hello World trafia do obszaru roboczego. Więcej szczegółów technicznych dotyczących środowiska wykonawczego systemu zawiera sekcja Środowisko wykonawcze - przegląd.
Moduł dodatkowy zarządzania zasobami określa wspólny model zarządzania artefaktami modułów dodatkowych narzędzi. Moduły dodatkowe mogą tworzyć i modyfikować projekty, foldery oraz pliki w celu organizowania i przechowywania na dysku artefaktów programistycznych.
Przegląd informacji o systemie zarządzania zasobami zawiera sekcja Zasoby - przegląd.
Moduł dodatkowy interfejsu użytkownika obszaru roboczego udostępnia interfejs użytkownika i definiuje punkty rozszerzenia umożliwiające innym modułom dodatkowym korzystanie z akcji menu i paska narzędzi, operacji przeciągania i upuszczania, okien dialogowych, kreatorów oraz niestandardowych widoków i edytorów.
Sekcja Podłączanie modułów dodatkowych do obszaru roboczego opisuje punkty rozszerzenia interfejsu użytkownika obszaru roboczego oraz interfejs API.
Moduły dodatkowe interfejsu użytkownika stanowią środowiska przydatne generalnie przy tworzeniu interfejsu użytkownika. Te środowiska były również używane do tworzenia samego obszaru roboczego. Korzystanie z tych środowisk nie tylko ułatwia tworzenie interfejsu użytkownika modułów dodatkowych, ale zapewnia również wspólny wygląd i zachowanie modułów dodatkowych oraz spójny poziom integracji z obszarem roboczym.
Pakiet SWT (Standard Widget Toolkit - Standardowy pakiet widgetów) jest niezależnym od systemu operacyjnego pakietem narzędzi niskiego poziomu, który obsługuje funkcje integracji platformy oraz interfejs API, który może być używany w wielu systemach. Opis znajduje się w sekcji Standard Widget Toolkit.
Środowisko interfejsu użytkownika JFace oferuje elementy składowe aplikacji wyższego poziomu służące do zarządzania oknami dialogowymi, kreatorami, akcjami, preferencjami użytkownika i widgetami. Funkcjonalność środowiska JFace została opisana w sekcjach Okna dialogowe i kreatorzy oraz JFace: Środowisko interfejsu użytkownika dla modułów dodatkowych.
Moduły dodatkowe zespołu umożliwiają innym modułom dodatkowym definiowanie i rejestrowanie implementacji na potrzeby programowania zespołowego, dostępu do repozytorium i kontroli wersji. Pakiet SDK Eclipse zawiera moduł dodatkowy CVS korzystający ze wsparcia dla zespołów podczas obsługi klienta CVS w pakiecie SDK.
Więcej informacji na temat wsparcia dla zespołów zawiera sekcja Wsparcie dla zespołów.
Moduły dodatkowe debugowania umożliwiają innym modułom dodatkowym implementowanie programów uruchamiających i debugerów dla konkretnych języków programowania.
Obsługa debugowania została opisana w sekcji Obsługa uruchamiania i debugowania programów.
Moduł dodatkowy pomocy implementuje zoptymalizowany pod kątem platformy serwer WWW pomocy oraz narzędzie integrujące dokumentację. Definiuje punkty rozszerzeń, które mogą być używane przez moduły dodatkowe do dostarczania pomocy lub dokumentacji dotyczącej modułów dodatkowych w postaci podręczników elektronicznych. Serwer WWW dokumentacji zawiera specjalne narzędzia umożliwiające modułom dodatkowym odwoływanie się do plików przez logiczne, oparte na module dodatkowym adresy URL, a nie przez adresy URL systemu plików.
Udostępnione zostały dodatkowe funkcje integrujące tematy pomocy w konfiguracje dokumentacji na poziomie produktu.
Narzędzia pomocy zostały opisane w sekcji Dodawanie modułów dodatkowych pomocy.
Moduły dodatkowe środowiska JDT rozszerzają obszar roboczy platformy, udostępniając specjalne funkcje edytowania, wyświetlania, kompilowania, debugowania i uruchamiania kodu Java.
Środowisko JDT jest instalowane jako zestaw modułów dodatkowych pakietu SDK. Podręcznik użytkownika środowiska Java opisuje sposób korzystania z narzędzi Java. Podręcznik programisty modułów dodatkowych JDT opisuje strukturę i interfejs API środowiska JDT.
Środowisko tworzenia modułów dodatkowych (PDE) udostępnia narzędzia automatyzujące tworzenie, edytowanie, debugowanie i wdrażanie modułów dodatkowych.
Środowisko PDE jest instalowane jako zestaw modułów dodatkowych pakietu SDK. Sposób korzystania ze środowiska został opisany w Podręczniku środowiska PDE.